Maar dan klinken de omroepberichten, en je krimpt in elkaar als kotsend vogeltje.
Heeft u wel eens in een Duitse trein gezeten? Dan heeft u vast wel gemerkt hoe helder en mild de dienstmededelingen klonken, zonder gekraak, scheurende feedback of uiteenspattende ruiten. In Nederland lijken de NS-geluidstechnici (hoeveel heeft de NS er? 0,5 FTE voor heel Nederland?) er genoegen in te scheppen om je te martelen met slecht afgestelde, half ingeplugde microfoons op volume 30. En hoe slechter het geluid, hoe meer talen de machinist of conducteur blijkt te spreken. In het Frans, Duits, Engels, Italiaans, Russisch, Deens en Hebreeuws krijst hij je toe dat de trein 3 minuten later zal aankomen dan gepland. Excuses voor de vertraging. En vergeet straks bij het verlaten van de trein uw bagage niet. En een prettig weekend. Wij hopen dat u de volgende keer weer met de NS zult reizen. Dank u voor uw aandacht. Inmiddels zijn we helaas al vier minuten te laat. (etc)
Al je 1e-klas waardigheid is meteen verdwenen. Vingers in de oren, tranen in de ogen, ternauwernood onderdrukte vloeken die zich sissend een weg tussen je lippen naar buiten banen. Laat het stoppen! Laat het stoppen! Ja, ware adel verdraagt alles, maar de 1e-klasparvenu's vallen meteen door de mand. Wilt u dat, NS?
Waarom, NS, die 120 schetterende, zoemende, scheurende decibels? Waarom kunnen jullie niet net als de Deutsche Bundesbahn fatsoenlijke speakertjes in het plafond monteren en jullie conducteurs uitleggen dat ze de knop niet helemaal naar rechts mogen draaien, omdat de woofers anders doorscheuren, samen met de trommelvliezen der reizigers?
Geluidshinder roept bij mij altijd moordneigingen op. Alles om het te stoppen. Helaas zit de conducteur altijd in een geheim hoekje, ergens achter een klapdeurtje, als hij zijn terreur bij de reizigers in het gelaat spuwt.