Gescheurde trommelvliezen dankzij NS

Ik reis graag met de trein. Nergens vind je het besef van ruimte, dat je in een trein kunt ervaren. Het landschap glijdt voorbij en je hoeft er verder niks aan te doen; het is er vanzelf en als het misgaat is het niet jouw schuld. In de auto ben je veel te druk bezig met vrachtwagens op plet-afstand, om iets van rust en ruimte te kunnen ervaren. Geef mij maar de trein. Vooral de eerste klas mag er zijn. Tot mijn 38e had ik een volstrekte blokkade op elitair gebied, maar sinds ik zag dat een vriendin, die ik gewoon met jij mag aanspreken, een eersteklaskaartje kocht, ben ik de experimentele en losbandige fase van het 1e-klas reizen ingegaan. Zeer boeiend, wat dit met je doet. Nog maanden ben je bang dat de conducteur je met een korzelig "kom op mijnheer, we weten allebei dat u hier niet hoort" naar je oude compartiment zal terugschoppen ("Ja, iedereen kan wel zo'n kaartje gaan kopen") maar allengs merk je toch dat je wat meer rechtop gaat zitten, dat je je schoenen iets vaker poetst, dat je er een zeker genoegen in gaat scheppen als mensen je met "u" aanspreken - iets wat je tot nu toe verschrikkelijk vond.

Maar dan klinken de omroepberichten, en je krimpt in elkaar als kotsend vogeltje.

Heeft u wel eens in een Duitse trein gezeten? Dan heeft u vast wel gemerkt hoe helder en mild de dienstmededelingen klonken, zonder gekraak, scheurende feedback of uiteenspattende ruiten. In Nederland lijken de NS-geluidstechnici (hoeveel heeft de NS er? 0,5 FTE voor heel Nederland?) er genoegen in te scheppen om je te martelen met slecht afgestelde, half ingeplugde microfoons op volume 30. En hoe slechter het geluid, hoe meer talen de machinist of conducteur blijkt te spreken. In het Frans, Duits, Engels, Italiaans, Russisch, Deens en Hebreeuws krijst hij je toe dat de trein 3 minuten later zal aankomen dan gepland. Excuses voor de vertraging. En vergeet straks bij het verlaten van de trein uw bagage niet. En een prettig weekend. Wij hopen dat u de volgende keer weer met de NS zult reizen. Dank u voor uw aandacht. Inmiddels zijn we helaas al vier minuten te laat. (etc)

Al je 1e-klas waardigheid is meteen verdwenen. Vingers in de oren, tranen in de ogen, ternauwernood onderdrukte vloeken die zich sissend een weg tussen je lippen naar buiten banen. Laat het stoppen! Laat het stoppen! Ja, ware adel verdraagt alles, maar de 1e-klasparvenu's vallen meteen door de mand. Wilt u dat, NS?

Waarom, NS, die 120 schetterende, zoemende, scheurende decibels? Waarom kunnen jullie niet net als de Deutsche Bundesbahn fatsoenlijke speakertjes in het plafond monteren en jullie conducteurs uitleggen dat ze de knop niet helemaal naar rechts mogen draaien, omdat de woofers anders doorscheuren, samen met de trommelvliezen der reizigers?

Geluidshinder roept bij mij altijd moordneigingen op. Alles om het te stoppen. Helaas zit de conducteur altijd in een geheim hoekje, ergens achter een klapdeurtje, als hij zijn terreur bij de reizigers in het gelaat spuwt.